Μακρυνίτσα...ξανά και ξανά

Το Σάββατο που μας πέρασε, ξημέρωσε με μια ευχάριστη έκπληξη∙ο ήλιος δέσποζε στον ουρανό, ελάχιστα τα σύννεφα, αρκετό όμως το κρύο. Δε θα μπορούσαμε παρά να εκμεταλλευτούμε την ωραία και πεντακάθαρη ημέρα. Συνοπτικές οι διαδικασίες, πάμε Πήλιο και συγκεκριμένα στη Μακρυνίτσα, «το μπαλκόνι του Πηλίου»...

...έναν αγαπημένο προορισμό μόλις 17 χλμ από το Βόλο.

Βρίσκεται ανάμεσα στο Μέγα Ρέμα και στο βουνό Σαρακηνός και αυτός είναι ο λόγος που είναι αναπτυγμένη αμφιθεατρικά. Οι δρόμοι της είναι τα...καλοδιατηρημένα καλντερίμια –γι αυτό αποφύγεται τα τακούνια- στενά και με σκαλοπάτια. Έχει χαρακτηριστεί ως «παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας» και ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική της φυσιογνωμία, τη εξαιρετική θέα προς τον Παγασητικό και τα αρχοντικά-ξενώνες∙φυσικά και για τις ταβέρνες της.

Η μικρή πλατεία πριν την είσοδο του οικισμού είναι μποτιλιαρισμένη τα σαββατοκύριακα –το μέγα πρόβλημα των χώρων στάθμευσης- γι αυτό φροντίστε να αφήσετε το αυτοκίνητό σας έστω κάπου πιο μακριά.

Ακολουθώντας το κεντρικό καλντερίμι συναντάμε το δρόμο με τα τουριστικά και μπροστά μπροστά τα πηλιορείτικα βότανα που θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν (μετά συγχωρήσεως).

Στην κεντρική πλατεία, το «Παζάρι», -μια @φίλη με διόρθωσε λέγοντάς μου πως ονομάζεται πλατεία Ειρήνης και δεν έχω λόγο να την αμφισβητήσω- θα δείτε μία μαρμάρινη κρήνη του 1809 που ονομάζεται Λιοντάρια ή Αθάνατο νερό και δίπλα της την εκκλησία του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου (1792).

Στην μία γωνία της πλατείας (ΝΔ) λειτουργεί ένα καφενείο-μεζεδάδικο-εστιατόριο με εκπληκτική θέα στο Βόλο και τον Παγασητικό. Στο εσωτερικό του υπάρχει τοιχογραφία που έφτιαξε ο Θεόφιλος.

Τα πλατάνια σας προσφέρουν την πολύτιμη σκιά τους τα καλοκαίρια ενώ γύρω τους ολυάριθμα τραπεζάκια και καρέκλες σας περιμένουν να καθίσετε.

Ο πλάτανος στην είσοδο της μικρής εκκλησίας εντυπωσιάζει με την τεράστιά του ...κουφάλα.

Από την πλατεία ξεκινάνε καλντερίμια που οδηγούν, άλλα προς ταβέρνες και άλλα προς συνοικίες του οικισμού . Αξίζει τον κόπο να τα ακολουθήσετε γιατί, τη Μακρυνίτσα όπως άλλωστε και όλα τα χωριά του Πηλίου, για να τα γνωρίσει κανείς πρέπει να τα περπατήσει.

Εμείς ...ορμήξαμε κυριολεκτικά σε μία ταβέρνα -καθότι το μεσημέρι είχε φτάσει-, απολαύσαμε κρεατόσουπα, λουκάνικο, και ζυγούρι λεμονάτο, ήπιαμε κρασάκι και στη συνέχεια απολαύσαμε καφέ ελληνικό συνοδευόμενο με γαλακτομπούρεκο, ραβανί με ινδοκάρυδο και μπακλαβά, όλα σιροπιαστά, στο μπαλκόνι του καφενείου της πλατείας.

Η ταβέρνα στο βάθος και η θέα από κει

Μοναδική ..παραφωνία,το περίπτερο που έχει στηθεί στο μέσο της πλατείας, με την πλαστική τέντα, τα ψυγεία και τα σταντ. Σκέτο καρακιτσαριό. Η ...αστυνομία περιβάλλοντος και η κοινοτικές/δημοτικές αρχες πού είναι, τι κάνουν;

Πηγή: Μακρυνίτσα (κλικ)