Ο γύρος του Κισσάβου, 2008, 13 Σεπτέβρη

Καλησπέρα σε όλες και όλους. Καιρό είχα να ενημερώσω αυτό το ιστολόγιο και επανέρχομαι απόψε για να σας μιλήσω για τη σημερινή μου απόδραση, τον γύρο του Κισσάβου, αλλά με μια διαφορά, καβάλα σ’ ένα δίτροχο, το δικό μου YBR 125 Yamaha (σ.σ. που όταν μεγαλώσει θα γίνει 250). Ίσως ξέχασα να σας πω γι αυτό το χόμπι μου. Φυσικά μέχρι τώρα είχα ένα παπάκι 50άρι αλλά δεν με ικανοποιούσε. Παιδικό όνειρο που το πραγματοποίησα πρόσφατα…
Ζέστη και σήμερα στη Λάρισα συνοδευόμενη από υγρασία –εξηντατόσο %- και η δυσφορία έντονη. Η phlou…φλενα λείπει και θέλω ν’ αποδράσω κι εγώ. Το μήνυμα φτάνει στον εγκέφαλο αστραπιαία, φεύγω για θάλασσα• θα με συνοδεύσει η μοτοσυκλέτα μου. Ετοιμάζω αποσκευές –μαγιό και πετσέτα δηλαδή- φουλάρω και …πατάω γκάζι φάτε τη σκόνη μου (λέμε τώρα). Βγαίνω Εθνική προς Τέμπη, 0.90 € στα διόδια και διασχίζω την όμορφη κοιλάδα των Τεμπών. Πριν τα διόδια, στον Ευαγγελισμό βλέπω τα πρώτα έργα για τη διάνοιξη των σηράγγων. Κάποια στιγμή νοιώθω ένα τσίμπημα στο μπούτι. H διάγνωση βγαίνει άμεσα, μέλισσα η θύτης. Με ζώνουν τα φίδια γιατί είμαι και αλλεργικός. Σταματώ και βάζω στο σημείο που με τσίμπησε το μπουκάλι με κρύο νερό που κουβαλάω. Ευτυχώς το τσίμπημα δεν είχε συνέπειες, οπότε καβαλάω και συνεχίζω. Φοράω βερμούδα και η άτιμη τρύπωσε μέσα. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί συνιστούν στην οδήγηση μακρύ παντελόνι, παπούτσια κλειστά και μπουφάν.
Βγαίνοντας από τα Τέμπη και ακριβώς πριν τη γέφυρα του Πηνειού στρίβω δεξιά για Ομόλιο και στη συνέχεια Στόμιο, γνωστό και ως Τσάγεζι (περισσότερα ΕΔΩ)...

"...Διηρχόμην μετὰ δύο φίλων τὴν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν. Διὰ τῆς μεγαλοπρεποῦς ἐκείνης χαράδρας, τὴν ὁποίαν ἐδημιούργησε τοῦ Ὀλύμπου καὶ τῆς Ὄσσης ὁ αἰώνιος ἀποχωρισμός, ἀφήνων ὁδὸν πλάτους μόλις ἐπιτρέποντος τὴν δίοδον ἁμάξης, διέρρεεν ἀψοφητί, ἐλαίου δίκην, ὁ Πηνειός. Ἡ πολυύμνητος Πηνειὶς δάφνη, τοῦ θεοῦ τοῦ φωτὸς τὸ ποιητικὸν σύμβολον, προσκλίνουσα τοὺς κλάδους της ἐξ ἑκατέρας τῶν ὀχθῶν ἐλούετο εἰς τὰ σκιερὰ τοῦ ποταμοῦ νάματα. Καὶ ἡ λοιπὴ βλάστησις δαψιλής, ποικίλη εἰς δένδρα, εἰς θάμνους, εἰς ἄνθη, ἐπυκνοῦτο ἐν συμφυρμῷ ἀγρίῳ ὑπὲρ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν. Πολλαχοῦ τοῦ μήκους τῆς στενῆς κοιλάδος αἱ ἑκατέρωθεν πλάτανοι συμπλεκόμεναι ἀπετέλουν πρασίνους θόλους, τοὺς ὁποίους ἐκόσμει δαψιλὴς ποικιλία ἀναρριχητικῶν, παντοειδεῖς περιπλοκάδες καὶ ἀγριάμπελοι καὶ ῥοδαῖ ποικιλοχρώμων ἀγρίων ῥόδων καὶ κισσοὶ καὶ πλεῖστα ἄλλα φυτά, ἐκ τῶν μὴ δυναμένων νὰ ὑπάρξουν χωρὶς νὰ στηρίξουν ἐπὶ ἄλλων τὴν παρασιτικὴν αὐτῶν ὕπαρξιν. Ἀπὸ τῶν ῥωγμῶν τῶν βράχων ἐξώρμων τῆς Ὄσσης γοργά, μετὰ πατάγου, κρυστάλλινα νάματα, σπεύδοντα πρὸς τοῦ Πηνειοῦ τὰς ὄχθας, θησαυροὶ ἄχρηστοι ἐκχυνόμενοι μετὰ ὀλίγων μιλίων περιπλάνησιν εἰς τὴν θάλασσαν τοῦ Αἰγαίου. Μουσικὴ ἀτελεύτητος ἀφανῶν πτερωτῶν ἀοιδῶν ἐπλήρου τὸ θυμῆρες περιβάλλον, ἐκυριάρχει δὲ τῆς ἁρμονίας ταύτης ἡ ὀξεῖα, ἡ διάτορος τοῦ χαραδριοῦ φωνή, ἀντηχοῦσα ὡς σάλπισμα διὰ μέσου τῶν ἀπορρώγων βράχων.
Ὅταν διελθόντες τὴν γέφυραν τῆς Περαταριᾶς ἐφθάσαμεν εἰς τὸ πρὸς τὴν κοιλάδα τοῦ Τσάγεζι στόμιον τῆς χαράδρας…"

(Λυκούδης Εμμανουήλ, Υπό την αυτήν στέγην, σε πολυτονικό σύστημα).

Αρκετοί κολυμβητές απολαμβάνουν την ηρεμία της θάλασσας. Υπάρχουν καταλύματα καθώς και κάμπινγκ. Ανηφορίζω για να συνεχίσω την απόδρασή μου στις ανατολικές πλαγιές του Κισσάβου και φτάνω στην Καρίτσα (περισσότερα ΕΔΩ), ακολουθώντας τον παλιό φιδωτό δρόμο, στενό μεν αλλά μέσα σε πυκνή βλάστηση, κυρίως καστανιές και υπό διάνοιξη. Στην Καρίτσα σταματώ για καφέ στην πλατεία, λίγα σκαλοπάτια κάτω από το σημείο που κάνει στάση το λεωφορείο. Ένας τεράστιος πλάτανος στην πλατεία, ένα μαγαζί που σερβίρει καφέδες, γλυκά και ψησταριά συνάμα. Τίποτε σπουδαίο γιατί τα σπίτια κρύβουν τη θέα. Το χωριό είναι αμφιθεατρικά κτισμένο σε υψόμετρο 220 μ. και ατενίζει το Αιγαίο, περιτριγυρισμένο από πλούσια βλάστηση. Κι εδώ θα συναντήσετε καταλύματα.
Συνεχίζω την κάθοδο προς Κόκκινο Νερό (περισσότερα και φωτογραφίες ΕΔΩ), που διασχίζεται από δυο ρεματιές και είναι κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο. Αποτελεί πραγματικά ένα ξεχωριστό συνδυασμό βουνού με θάλασσα. Λίγο έξω από το χωριό αναβλύζουν οι ιαματικές πηγές του φημισμένου "Κόκκινου Νερού", που τα πλούσια συστατικά του σε θειούχα σύμπλοκα του σιδήρου προσδίνουν στο ανθρακούχο αυτό νερό θεραπευτικές ιδιότητες. Αρκετός κόσμος στην παραλία, Σκοπιανοί κυρίως.
Ο επόμενος οικισμός είναι η Κουτσουπιά, (περισσότερα ΕΔΩ) ένας οικισμός με μοναδική παραλία με αμμουδιά, βότσαλα και αιωνόβια δένδρα. Διάσπαρτα κολυμβητές και ψαράδες της ..στεριάς απολαμβάνουν τη θάλασσα και τα ψάρια της (ελπίζω). Στη συνέχεια της διαδρομής μου για την Παλουριά συναντώ γραφικά ακρογιάλια, μικρούς κλειστούς και ήσυχους κόλπους. Στην αρχή μιας μεγάλης παραλίας, μια βρύση προσφέρει κρύο νερό στους επισκέπτες εκδρομείς ή κολυμβητές. Σ’ αυτή την παραλία κάτω από τη βρύση, τα παλιά χρόνια –δηλαδή από το 1991 μέχρι το 1994- έκανα ελεύθερο κάμπινγκ οικογενειακώς• τα παλιά καλά χρόνια…

Ανηφορίζω για το ακρωτήριο Δερματάς, εκεί όπου βρίσκεται ένας μικρός φάρος, ψηλά πάνω στο δρόμο. Από κει αρχίζει πάλιν η κάθοδος προς τον Αγιόκαμπο (περισσσότερα ΕΔΩ), ο οποίος περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των παραλιών του νομού Λάρισας. Ο μοναδικός συνδυασμός βουνού και θάλασσας που συναντάται στην παράκτια πλευρά του Νομού Λαρίσης είναι κάτι το εκπληκτικό. Κατάφυτη περιοχή, σημαντικά μνημεία και απέραντες αμμουδιές. Η ακτή -μήκους 14 χιλ.- που ξεδιπλώνεται από τη Βελίκα και τη Σωτηρίτσα (περισσότερα ΕΔΩ) έως τον Αγιόκαμπο με το πεντακάθαρο Αγαιοπελαγίτικο νερό, τα φυσικά λιμανάκια καθώς και οι ατελείωτες οργανωμένες παραλίες, αποτελούν πόλο έλξης για πολλούς τουρίστες. Η στάση εδώ είναι απαραίτητη γιατί η θάλασσα γοητεύει. Μαγιό, πετσέτα, ξαπλώστρα (3,5 € στοιχίζουν ξαπλώστα+ομπρέλλα+καφές+μουσική που πολλάκις ενοχλεί). Χαλαρώνω, ίσως να…ψιλοκοιμήθηκα κιόλας. Κολύμπησα, δροσίστηκα, ξεκουράστηκα (δεν είναι κι εύκολο στα 53 σε μία σέλα), έκανα ντους (ευτυχώς όλη η παραλία είναι οργανωμένη με ντους και αποδυτήρια) και κάθισα να οργανώσω την επιστροφή. Αποφάσισα, θα πάρω τα βουνά για να ολοκληρώσω τον ...γύρο του Κισσάβου (δεν είναι ακριβώς γύρος αλλά κάτι παραπάνω από πέταλο).

Γυρίζω πίσω προς Βελίκα και ανηφορίζω για Μελιβοία -για όσους δεν γνωρίζουν, Μελιβοία είναι τα …Ζωνιανά της Θεσσαλίας (φωτογραφικό υλικό ΕΔΩ). Εύκολη και άνετη η διαδρομή, θαμνώδεις και μαυροπράσινη. Για όσους θυμούνται, η περιοχή αυτή κάηκε πριν 2 χρόνια και φέτος το καλοκαίρι κάτι πήγε να ξαναγίνει (από φωτιά δηλαδή) αλλά το πρόλαβαν. Λέγεται, μάλιστα, πως από τους καπνούς της περσινής φωτιάς, πολλοί είχαν …ψιλομαστουρώσει (αυτά να μείνουν μεταξύ μας). Μια γρήγορη περιήγηση –πάντοτε καβάλα- στο χωριό, που έχει θέα στη θάλασσα. Απέναντι ένας μικρότερος οικισμός, η Άνω Σωτηρίτσα, του οποίου οι κάτοικοι τρώγονται σαν τα κοκόρια με τους Μελιβοιώτες. Δε γνωρίζω τον πραγματικό λόγο. Κατηφορίζω για την Αγιά –πασίγνωστη από τα μήλα Αγιάς- (περισσότερα ΕΔΩ) για να ξανανανηφορίσω για το Μεγαλόβρυσο (περισότερα ΕΔΩ). Αφήνω στα αριστερά μου το Μεταξοχώρι, (περισσότερα ΕΔΩ), γνωστός από τα παλιά για την παραγωγή μεταξιού και ένας από τους πέντε χαρακτηρισμένους παραδοσιακούς οικισμούς του νομού. Σε υψόμετρο 600 μ. συναντώ το Μεγαλόβρυσο (παλιότερη ονομασία Νιβόλιανη = ουράνια πόλη στα σλαβικά) μέσα από πυκνή βλάστηση αλλά με τα σημάδια της περσινής πυρκαγιάς κι εδώ. Το χωριό έχει χαρακτηρισθεί κι αυτό παραδοσιακός οικισμός. Από κει μπορεί κανείς να ατενίσει το Αιγαίο, τον κάμπο της Αγιάς, το Μαυροβούνι, το Πήλιο, το θεσσαλικό κάμπο και με καθαρή ατμόσφαιρα, τις Σποράδες και τη χερσόνησο του Άθω (δεν ήμουν τυχερός να τα δω όλα, διότι υπήρχε αραιή συννεφιά. Ε, μην τα θέλουμε όλα δικά μας!). Ένας καφές στην πλακόστρωτη πλατεία του χωριού και λίγη ξεκούραση είναι απαραίτητα γιατί θα ακολουθήσει μία διαδρομή 9 χλμ. σε χωμάτινο δρόμο.

Ξεκινώ για την Ανατολή ή Σελίτσιανη (περισσότερα ΕΔΩ) από χωματόδρομο. Η θέα στη διαδρομή αλλά και στο χωριό είναι καταπληκτική. Κυριαρχεί παντού το πράσινο από ελατα, οξιά, δρυ πεύκα, πλατάνια σε ρεματιές και χώρους αναψυχής, περιβόλια με καστανιές, καρυδιές, μηλιές, ελαιόδεντρα και άλλα οπωροφόρα δένδρα, πολύχρωμα λουλούδια, πληθώρα αρωματικών φυτών και βοτάνων, πηγές με κρυστάλλινα νερά, περιβάλλον με καθαρό αέρα και πλούσιο οξυγόνο. Η φύση ήταν, για την Ανατολή, απλόχερη. Λίγο έξω από το ζωριό βρίσκεται το γυναικείο πολυεθνικό Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (περισσότερα ΕΔΩ). Δεν έχω χρόνο να το επισκεφτώ σ’ αυτή μου την απόδραση, Είχα όμως παλαιότερα.

Η απόδρασή μου έφτασε στο τέλος της και αρχίζει η …αντίστροφη μέτρηση. Κατεβαίνω σιγά σιγά στον κάμπο της Λάρισας και από το χωριό Δήμητρα ευθεία για Λάρισα. Παρόλο που η ώρα είναι σχετικά περασμένη, γύρω στις 6.30 μ.μ., ένας ζεστός αέρας κτυπάει στο κράνος μου. Πού πάω, αναρωτιέμαι. Αφήνω τη θάλασσα, τα βουνά και τη δροσιά και πάω στην …κόλαση. Λάρ’σα Λάρ’σα, σε είδα και λακτάρισα.

156 χλμ η διαδρομή μου. Εσείς μπορείτε να διανυκτερεύσετε κάπου σ’ αυτά τα μέρη και να την πραγματοποιήσετε, σε κάποιο από τα τριήμερα. Ακόμη και Παρασκευή βράδυ να φτάσετε, προλαβαίνετε μια χαρά. Αρκεί να έχετε όρεξη και να σας αρέσουν οι αποδράσεις. Αλλά μη ξεχάσετε στις αποσκευές σας να βάλετε και τη ψηφιακή σας φωτογραφία. Όταν ανακάλυψα πως δεν την είχα μαζί μου (γι αυτό και λείπουν οι ...ζωντανές φωτογραφίες), φρίκαρα και στιγμιαία μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα να …στουκάρω σε κάποια κολώνα. Αλλά αμέσως σκέφτηκα την καημένη τη μοτοσυκλέτα μου (και τη phlou...φλενα που θα'μενε χήρα και ποιος ξέρει...).