Όλυμπος-Πριόνια, Βόρειο Πήλιο-ΙΜ Φλαμουρίου: σε ένα ΣΚ

Λιτόχωρο, Πριόνια

ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο 31 Οκτ-2 Νοε, ήρθαν οι αθηναίοι -ο αδερφός και ο ανιψιός μου- με άγριες διαθέσεις. Ήθελαν, λέει, να …κατακτήσουν τον Όλυμπο, άντε και το Πήλιο. Αχ, αυτοί οι αθηναίοι. Τι να κάνω κι εγώ, τους έκανα το χατίρι. Έτσι, Σάββατο μεσημέρι, ρίχνω μια ματιά προς Όλυμπο μεριά, ήλιο είδα και αποφασίζουμε να πάμε Λιτόχωρο. Σε 45 λεπτά φτάνουμε, το θερμόμετρο γράφει 12ο κελσίου, έξω κρύο. Ανηφορίζουμε για Πριόνια, οδικώς. Είχα κάποια χρόνια να τα δω. Η φύση πολύχρωμη, χρωματική πανδαισία. Το θερμόμετρο υφίσταται …shook, σταδιακά κατεβαίνει στους 5ο κελσίου• ευτυχώς προνοήσαμε για χοντρά μπουφάν, καπέλα, κασκόλ αλλά ξεχάσαμε τα γάντια. Στο καταφύγιο σταθμευμένα μια δεκαριά αυτοκίνητα, η σόμπα του καταφυγίου-εστιατορίου κάπνιζε και αποφασίζουμε για λίγο ανηφορίζουμε. Το νερό γάργαρο και διαυγέστατο, τα χέρια παγώνουν από το κρύο, η φύση οργιάζει.
Απολαύστε τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που αποτυπώσαμε.

Η χαράδρα του Ενιππέα. Διακρίνεται το μονοπάτι κατά μήκος του φαραγγιού, που οδηγεί από το Λιτόχωρο στα Πριόνια



Η Νέα Μονή Αγ. Διονυσίου (προσέξτε την πρώτη φωτογραφία στην οποίαν απεικονίζεται ο ανηψιός μου εις ...τριπλούν!! Επιτυχία του φωτο-phlouflis)





Η είσοδος του φαραγγιού από το Λιτόχωρο

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Στάση στο καταφύγιο-εστιατόριο, για φασολάδα και λουκάνικα. Αφού την κάναμε …ταράτσα, φεύγουμε για Λιτόχωρο. Απολαμβάνουμε έναν καπουτσίνο -για να είμαστε …in- στην πλατεία και στη συνέχεια αναχώρηση τη Νέα Μονή του Αγ. Διονυσίου –η ώρα περασμένη για να επισκεφτούμε την παλιά Μονή. Στάση για προσκύνημα και φωτογράφιση και στη συνέχεια αναχώρηση για Λάρισα με μια ικανοποίηση στα πρόσωπά μας• κατακτήσαμε τον Όλυμπο -λέμε τώρα.

Όλες οι φωτογραφίες από την εξόρμηση, με ένα κλικ!

Ιερά Μονή Φλαμουρίου, βόρειο Πήλιο

Κυριακή πρωί αλλάζουμε κατεύθυνση, νοτιοανατολικά, στην Ιερά Μονή Φλαμουρίου, στο βόρειο Πήλιο. Είχα ξαναπάει την άνοιξη με δύο συναδέλφους και μου άρεσε σαν ιδέα (περισσότερα εδώ). Σε μισή ώρα είμαστε στα Κανάλια, δίπλα στη λίμνη Κάρλα, η οποία επανασυστάθηκε και είχε νερό σε μεγάλο μέρος της έκτασής της. Ανηφορίζουμε για Κερασιά και ψηλότερα για την Άνω Κερασιά. Αφήνουμε την άσφαλτο και ακολουθούμε το χωματόδρομο. Αρκετή λάσπη είχε ο δρόμος, αρκετά αυτοκίνητα σταθμευμένα -μάλλον κυνηγοί- σύννεφα στον ουρανό αλλά εμείς απτόητοι συνεχίζουμε στο δάσος με τις φλαμουριές και οξιές –που όπως μαθαίνουμε είναι μοναστηριακή περιουσία. Κι εδώ τα χρώματα εναλλάσσονται. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος κλειστός, ξύλα κομμένα δεξιά και αριστερά -έτοιμα για να γίνουν κάρβουνο, άλλη μια από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Μονής. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε ξέφωτο, αδιέξοδο. Από κει και πέρα ξεκινά το μονοπάτι. Τα νερά στις χαράδρες γαργαριστά, περπατάμε πάνω σε ένα στρώμα φύλλων οξιάς, οι φτέρες ξηραμένες και πλησιάζοντας τη Μονή, οι καστανιές τιναγμένες. Μόνο κάποια σκόρπια μικροσκοπικά κάστανα στο χώμα• η συλλογή κάστανων έλαβε χώρα.
Στη Μονή μας υποδέχεται ένας νεαρός μοναχός από το Βόλο -ξυλουργός στο επάγγελμα, παλιός ορειβάτης, νυν υπεύθυνος για τα έργα κατασκευής και συντήρησης της Μονής- ο πάτερ Ακάκιος. Ξεκλειδώνει την εκκλησία για να προσκυνήσουμε, τον ρωτάμε σχετικά, μας απαντά πρόθυμα και στη συνέχεια μας προσκαλεί για φαγητό: χυλοπίτες, μπακαλιάρο, ελιές, ψωμί ζυμωτό, ψημένα κάστανα, κρασί και νερό. Οι άλλοι τρεις μοναχοί μόλις είχαν τελειώσει το φαγητό και αποσύρθηκαν. Ο πάτερ Ακάκιος μας συντροφεύει, καίτοι τα μάτια του κλείνουν από κούραση, μας μιλάει, μας ρωτάει, τον ρωτάμε, απαντά.
Η Μονή ανακατασκευάζεται, κοιτώνες φιλοξενίας λαϊκών δημιουργούνται. Η Μονή έχει μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, εκμεταλλεύεται το δάσος οξιάς που διαθέτει υλοτομώντας ξυλεία και παράγοντας κάρβουνο, διαθέτει εργαστήρια επεξεργασία ξύλου στο Βόλο, οι δε πέτρες προέρχονται από δικό της λατομείο (έξω από τη Μονή υπάρχουν εγκαταστάσεις εργαστηρίων). Για την ανακατασκευή το μόνο που αγοράζουν είναι τσιμέντο, ασβέστη και σίδηρο. Όλα αυτά με τη βοήθεια λιγοστών εργατών και κάποιων εθελοντών. Είναι αυτάρκης. Με απλά λόγια, μ ια ανθούσα οικονομική επιχείρηση –θου Κύριε φυλακίν τω στόματί μου. Διό και η δρομολογούμενη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας. Και όλα αυτά χάρη στον όσιο Συμεών τον Μονοχίτονα και Ανυπόδητο (+1594) , τον κτήτωρα της Μονής, ο οποίος, αφού εθεράπευσε την κόρη του Σουλτάνου, επέστρεψε με πολλά λεφτά -δώρο του σουλτάνου- αγόρασε την έκταση και έκτισε τη Μονή. Οι μοναχοί ζουν απομονωμένοι από τον κόσμο -αφού μόνο περπατώντας το μονοπάτι μπορεί κανείς να την πλησιάζει- με ένα μικρό τελεφερίκ για τη μεταφορά οικοδομικών και άλλων υλικών, χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο• επιλογή των ίδιων. Μακριά από τον κόσμο, από την ...ανάπτυξη, μακριά από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

'Ολες οι φωτογραφίες της εξόρμησης με ένα κλικ!

Αφού χαιρετήσαμε τον πατέρα Ακάκιο, ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής, με πολλές ενδιάμεσες στάσεις• η αιτία, το πλούσιο φαγητό που μας προσεφέρθει. Αργά το απόγευμα γυρίσαμε Λάρισα, πλήρως ικανοποιημένοι• κατακτήσαμε το βόρειο Πήλιο -λέμε τώρα.

ΥΓ. Προσπάθησα να ανεβάσω δύο βιντεάκια διάρκειας ενός λεπτόυ το καθένα αλλά κόλλησε. Τ' αφήνω για άλλη φορά.